In de turbulentie van deze tijd is het een hele kunst om bij jezelf te blijven. Dat lukt mezelf aardig door me te verbinden met mijn “Plekje van Vertrouwen”. Een plek gecentreerd in mijn buik, zo’n paar vingers onder mijn navel. Tegelijkertijd is het niet heel relevant waar ‘ie precies zit. Ik kan er met mijn aandacht zo naartoe. In dit plekje vind ik rust, word ik weer kalm. Daar lijkt de storm om mij heen wat te gaan liggen. Of bevind ik me dan in het oog van de orkaan? In ieder geval, ik voel me daar rustig en kalm. Ik kan me in dat plekje herpakken in vertrouwen. Vertrouwen in mezelf. Vertrouwen in de flow van het leven. Vertrouwen in dat het precies goed is zoals het nu is, ongeacht hoe het nu is.
Veld van de Dragende Kracht
Natuurlijk was dat vertrouwen er niet altijd. Sterker nog, ik geloofde er helemaal niks van dat vertrouwen ook voor mij bedoeld was. Dat ik kón vertrouwen. Er was heel wat voor nodig om daarbij te komen. Ik kan me een sessie van een tijd geleden herinneren waarin ik achterover mocht leunen in het “Veld van de Dragende kracht”. Dat was een hele bizarre gewaarwording, want achteroverleunen was al een dingetje voor iemand die zichzelf aardig voortstuwt in het leven en “niks doen” echt niet in haar vocabulaire heeft zitten. Laat staan dat ik me legitiem achter over mocht laten leunen om eens helemaal niets te hoeven. Èn dan ook nog te mogen ervaren dat er een heel veld is om mij te dragen, die mij ondersteunt of bijna zelfs aanmoedigt in dat niks doen en vooral niks te hoeven. Het was een tijd lang meerdere keren per dagen oefenen. Want achterover leunen is één, maar dan mogen vertrouwen dat het er altijd is, was een tweede. Maar iedere keer dat ik probeerde, contact maakte met het Dragende Veld, kon ik voelen dat het achter me was, dat ik kon leunen en daarmee nam mijn tempo af. Nam de rust in mijzelf toe. En groeide mijn vertrouwen.
Het ankerpunt in mijzelf
Toch was het dragende veld vol vertrouwen achter me niet de plek om echt in contact te komen met het vertrouwen in mijzelf. Het was meer een vertrouwen in het veld om mij heen. Wat me enorm geholpen heeft om überhaupt te voelen dat er vertrouwen is. De volgende stap die ik te maken had, was het vertrouwen in mijzelf op te zoeken. Tijdens een sessie met een cliënt, die labiel was door privé-gebeurtenissen èn wat zich nu om ons heen in de maatschappij afspeelt, zijn we gaan visualiseren waar ons ankerpunt zit. Waar we iedere keer terug kunnen in onszelf waar het stevig voelt, als een anker. Waar onze bootjes aan de ankers blijven deinen op de soms woeste golven, maar hun anker diep vastzitten in onze bodem. Dat plekje waar ons ankertje vastzit is voor mij het Plekje van Vertrouwen. Ik mag en kan er inmiddels op vertrouwen dat het er altijd, overal en onvoorwaardelijk is.
